یک روز عصبانی

ح.ن ۱: چند وقت پیش که داشتم به پادکست مجتبی شکوری گوش میدادم حرف قشنگی می زد:

می گفت مطالعات و تحقیقات انجام شده نشون دادن که خرد جمع بالاتر از فرده... می گفت یعنی حتی اگه آدمایی باشن که واقعا نظرات پرتی بدن، باز هم اگر در مقیاس بالا از مجموع نظرات آدمای مختلف میانگین بگیریم، معمولا نظر عموم و خرد عموم ، نزدیک ترین نظر به واقعیته... چون آدم هرچقدر هم باهوش باشه باز هم محدودیت داره ولی آدمای مختلف می تونن جنبه ها و زاویه ها ی متفاوتی رو بررسی کنن...

ح.ن۲: امروز برنامه این بود که از بچه ها ارزشیابی علوم انجام بدم ، که مجازی شدیم... خواستم مجازی ارزشیابی بگیرم که ، شاد قاطی کرد و کُند شد... و در واقع بهتره بگم از کار افتاد...

می خوام بگم من با چه معیاری برنامه ریزی کنم؟¿ چرا انقدر نا هماهنگه همه چیز... عصبانی ام میکنه اینا... حتی متن تایپ شده هم ارسال نمیشه... به زوووووررررر ارسال می شه...

ح.ن ۳: چرا وقتی سرور هامون ضعیفه و کفاف نیاز های کشورمون رو نمیده، اصرااااااار داریم که ، باید از پلتفرم های داخلی استفاده کنیم؟؟ چرا منی که میخوام درست و با برنامه ریزی کار کنم ... انقدر همه چیز بی سر و ته هست که نمی شه؟¿ الان فردا حضوری هستیم یا مجازی؟¿

ح.ن۴: ربط متن بالا به غُرغُر های(به حقِّ) من اینه که تا حالا کسی بوده که نظرتون رو بخواد؟ به عنوان یک دانش آموز؟ به عنوان یک معلم تازه کار؟ به عنوان یک معلم کار کشته؟ که این فضایی که داخلش نصف عمرتو توش می گذرونی جای چه اصلاحاتی داره؟ ایرادات کار کجاست؟ شاد چه شکلی بود بهتر بود؟ راه حلت چیه؟

اون موقع که دانشجو بودم ز یاد به ما میگفتن که انتقاد کنین... نقد شاد... نقد فلان فیلم... نقد فلان مدرسه... نقد فلان معلم... ولی شرط می بندم که حتی استاد خط اولشم نمی خوند...

و همون استاد اگرم می خوند قدرتی نداشت...

ح.ن۵: من عصبانیم الانم در زمینه ی شغل و رشته ی خودم حرف می زنم وگرنه هر گوشه ی این مملکت یه زخمی داره... که قلب ما رو زخمی می کنه... چقدر بده که به این شرایط عادت می کنیم ولی هیچ چیز درست نمی شه... بعد میگن چرا جوونامون افسرده آن، چرا دل مرده ان، چرا می خوان مهاجرت کنن¿

همه چیز فقط نمایشی، همیشه می خوایم صورت مسئله رو پاک کنیم... خسته ام... تدریس...